Proponując temat kolejnej książki: Ciąża czy stan błogosławiony? nie przypuszczaliśmy nawet, że jego konsekwencją będzie tak szeroki oddźwięk, że wzbudzi on tyle emocji, że pokaże tak ogromny zasób wiedzy medycznej, psychologicznej, pedagogicznej, socjologicznej, teologicznej. Wielokrotnie wysuwana teza, że poczęcie dziecka, wywołuje ogromne przemiany w życiu małżeńsko-rodzinnym, skłania do stwierdzenia, że w zależności od wielu kontekstów może być to czas „błogosławiony” lub, że „ciąża może ciążyć” i to nie tylko kobiecie, która stała się matką, ale i mężczyźnie – ojcu poczętego dziecka. Okres ciąży, to również czas prenatalnego rozwoju dziecka i jako taki posiada fundamentalne znaczenie dla rozwoju osobowości człowieka i w tym sensie może być czasem upragnionym, do którego wraca się w chwilach ciężkich (relaksujemy się w otoczeniu przypominającym to zapamiętane z okresu płodowego), lub ciężarem, który utrudnia funkcjonowanie w postnatalnym życiu (nieuświadomione traumy pre- i perinatalne). Z medycznego punktu widzenia ciąża rozpatrywana jest zazwyczaj pod kątem zmian fizycznych wywołujących dolegliwości ciężarnej. Jej psychiką zajmuje się tylko o tyle o ile nasila ona owe nieprzyjemne odczucia kierując je w stronę patologii. Niemniej nie można nie zauważyć, że mężczyźnie coraz częściej przyzwala się na obecność podczas wizyt kontrolnych wspomagając w ten sposób jego dojrzewanie do ojcostwa. Z psychopedagogicznego punktu widzenia istotnym jest kondycja psychofizyczna matki i ojca poczętego dziecka. Proces wzrastania w nowe role, kształtowania więzi z poczętym dzieckiem. Coraz częściej i „coraz głośniej” mówi się również o znaczeniu okresu prenatalnego dla całego dalszego życia człowieka a nawet dla jego potomstwa. Szeroki zakres tematyczny podejmowany w ramach niniejszej publikacji ma na celu ukazanie interdyscyplinarności i doniosłości zagadnienia obejmującego swym zasięgiem nie tylko kobietę – matkę, ale i mężczyznę – ojca oraz poczęte za ich sprawą dziecko.